En route naar de wilde paarden en the road to? Nowhere?

Wat hebben we gisteren genoten van het diner bij Namgate Guesthouse in Grünau ( ja ook hier Duitse namen). De campingplaatsen waren zeer ruim, geen eigen toilet en douche, maar we waren de enige, dus toch prive. Ook hier weer spotless clean. En een ontzettend lieve gastvrouw. In het guesthouse zelf verbleef nog een gezin uit Zuid Afrika. Lieve kinders en gezellige ouders. Zij gingen nog een aantal weken richting Botswana. 

Het guesthouse heeft ook een winkeltje voor aan bij de weg waar ze het (geslachte) vlees verkopen. Michel wilde uiteraard even kijken wat er allemaal te krijgen was; we eten binnenkort dus springbok en kudu of zoiets op de bbq. Eigenlijk wilde hij nog meer meenemen, maar de koelkast is niet zo groot en we willen zoiets ook doen wanneer T & T hier zijn. We willen richting de kust; naar de wilde paarden en een ghost town. Zo’n 4,5 uur rijden, maar we stoppen zo’n anderhalf uur eerder. Voor de zekerheid maar even tanken en een ATM wat armer maken. Michel is weer de talk of the town bij de dames inclusief de tandloze (die is echt heel lief). We hebben besloten om een keertje zandloos te gaan rijden. Zo’n gravelweg rijdt prima, maar het stof cq zand is overal te vinden. Het stoffer en blik wat we in eerste instantie onzin vonden wordt regelmatig gebruikt. Dus we rijden een beetje om, maar dan kunnen we in het geheel een geasfalteerde weg gebruiken. Onderweg bedenken we dat het wellicht toch slimmer was geweest om toch de gravelweg te nemen, want om nou te zeggen dat het soepel rijdt; hobbels en veel onregelmatigheden plus veel drukker verkeer. De vrachtwagens geven je een keurig seintje met de lichten als je in kunt halen. Het landschap veranderd continue, echt bizar. We hebben prachtige uitzichten die eindeloos soms lijken. Met de hitte valt het mee zodra we even een pauze nemen om wat te drinken, benen strekken of de inmiddels befaamde toiletprocedure te volgen. 

Het is zo droog hier dat je mond echt scheurtjes krijgt, Labello etc helpt, maar voor de zekerheid bij een apotheek Blistex gisteren gehaald en dat gaat snel beter. Michel heeft er inmiddels ook last van. Ik had bij de apotheek naast Blistex ook Labello gekocht met een tweetal smaken. Die met blackberry lag nog in de auto dus Michel vroeg hierom. Daarna kwamen we werkelijk niet meer bij; hij zag er uit als een clown. We dachten dat het alleen een smaakje was, maar kennelijk geeft het ook blauwrood af. Was echt zo’n belachelijk gezicht, heerlijk om zo te lachen dat de tranen in je ogen springen. We vertellen  T & T ook niks straks, eens kijken hoe het bij hen staat ;-)

We stoppen onderweg nog een paar keer om foto’s te maken en van het uitzicht te genieten. Het is werkelijk een heel bijzonder land. Na best wel redelijk snel op onze gewenste bestemming te zijn aangekomen, horen we dat de laatste campingplek zojuist is vergeven. We kunnen een klein stukje terugrijden, daar zouden er ook een aantal zijn, maar we besluiten verder te rijden naar Luderitz. Er zijn niet veel campings daar, maar het zou kunnen dat ook daar guesthouses een campingplaats hebben. Hier naar toe rijden is weer van een andere orde, wat een leegte en weer fantastische uitzichten. Al redelijk snel na het vertrek van de wenscamping zien we de wilde paarden heel dicht in de buurt van de weg. We stoppen om foto’s te maken. Er staat er 1 nog geen 2 meter bij ons vandaan, achter haar denk ik haar veulen. Ik kan gewoon foto’s maken, ze blijft gewoon staan. Zo gaaf! Weer het adembenemende landschap in, weer paarden, weer kilometer na kilometer met niks, helemaal niks. Waar gaan we naar toe??? We bereiken het bijzondere stadje Lüderitz na zo’n anderhalf uur. Heel veel gekleurde huisjes, prachtige kerken, ziet er heel gemoedelijk uit. Of straks of morgen gaan we het beter bekijken. Er is een camping, maar daar moeten we weer 20 kilometer verder voor rijden. We checken de borden, maar we komen toch niet veel verder dan guesthouses. Als we dat doen willen we er 1 met secured parking. Uiteindelijk belanden we in Timo’s Lodge, beetje einde van het stadje. Voor een bedrag waarvoor we anders ook zouden kunnen kamperen hebben we nu een prima kamer met een eigen keukentje, kan Michel toch koken wat hij graag wil. De camper staat vlakbij de kamer en security guard. Alles is ommuurd. Ontzettend gezellige en humorvolle dames helpen ons met de checkin en vragen. Het gekochte pasteitje bij de vleisstal wordt in de oven gezet en we gaan lekker buiten zitten. Dit is alvast een voorproefje van wat Michel gaat koken. Zal best vreemd zijn slapen in een gewoon bed;-)